Στον σύγχρονο πολιτισμό η ζωή βρίσκεται όλο και περισσότερο εγκλωβισμένη στα τσιμεντένια πρότυπα του αστικού περιβάλλοντος. Από τον ολοκληρωτικό εξουσιασμό, που επιβάλλεται με κάθε μέσο, προβλέπεται να μην ξεφεύγει κανένα έμβιο ον ούτε και το φυσικό περιβάλλον. Το κράτος ενσαρκώνει το εξουσιαστικό σύστημα με διάφορα θεσμικά εργαλεία, ένα από αυτά είναι και η νομοθεσία. Τα τελευταία χρόνια, ο έλεγχος αναπαραγωγής επιβάλλεται με νόμους που καθιστούν τη στείρωση των μη ανθρώπινων ζώων που ζουν στις ανθρώπινες κοινωνίες, υποχρεωτική. Το 2003 θεσπίζεται ο νόμος 3170/2003 για την υποχρεωτική στείρωση των αδέσποτων ζώων ενώ το 2012 με τον νόμο 4039/02/02/2012 γίνεται η πρώτη αναφορά για τη στείρωση των δεσποζόμενων. Ακολούθησε μια σειρά νόμων και τροποποιήσεων, ώστε μέχρι σήμερα η στείρωση για κάθε δεσποζόμενο ζώο να είναι υποχρεωτική.
Η στείρωση συνιστά πράξη ακρωτηριασμού και παραβίασης της αυτοδιάθεσης των σωμάτων των ζώων. Στα άτομα που υπόκεινται σε αυτό το βασανιστήριο, διαταράσσονται πολλές από τις βιολογικές τους λειτουργίες, όπως το ένστικτο της αναπαραγωγής, η όρεξη για τροφή που μπορεί να οδηγήσει σε παχυσαρκία ή αντίστροφα απώλεια βάρους, επιπλοκές στο ουροποιητικό και μυοσκελετικό σύστημα, καρκίνο και μεταπτώσεις στη διάθεση. Στα λεγόμενα ζώα συντροφιάς που έχουν κατηγοριοποιηθεί από το κράτος ως τέτοια, κυρίως στα σκυλιά και στα γατιά αλλά και όχι μόνο, στα κουνέλια, ινδικά χοιρίδια, φέρετ, κουνάβια, άλογα κ.α. έχει καθιερωθεί η στείρωση από τη νεαρή ηλικία, κυρίως στους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους. Αυτή η πράξη βασανισμού προπαγανδίζεται από το κράτος και τους συμμάχους του, βλέπε ΜΚΟ, κτηνιάτρους και φιλοζωικές με πρόσχημα τη βελτίωση συνθηκών ζωής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για αφανισμό και έλεγχο αναπαραγωγής. Αντιμετωπίζει τα μη ανθρώπινα ζώα ως προϊόντα- εμπορεύματα, τα οποία διατίθενται σε ελεγχόμενα σημεία πώλησης με κριτήρια ποιότητας (ράτσες). Έτσι στα ζώα αυτά επιβάλλεται ο ρόλος που τους έχει δώσει ο άνθρωπος, δηλαδή ζώα συντροφιάς, ζώα για κυνήγι , ζώα αναπαραγωγής κλπ. Οι κτηνίατροι σε ρόλο σφαγέων και οι φιλοζωικές εισπράττοντας κονδύλια βρίσκονται σε πλήρη σύμπραξη με το κράτος, την Ε.Ε. και τις πολυεθνικές. Προπαγανδίζουν τη στείρωση ως πράξη αγάπης, απαραίτητη για την υγεία του ζώου, φορώντας το προσωπείο του φιλόζωου. Στην πραγματικότητα, ενδιαφέρονται για το κέρδος και τον έλεγχο και όχι για την ελευθερία και το σεβασμό της ύπαρξης τους.
Οι νόμοι του κράτους σχετικά με τη στείρωση και τον έλεγχο γενικότερα πάνω στη ζωή των ζώων συντροφιάς συνεχώς αυστηροποιούνται. Εκτός από το ότι η στείρωση είναι υποχρεωτική με βαριά πρόστιμα έως και απαγωγή των ζώων, σε πολλές περιπτώσεις μέσω της Ε.Ε δίνονται επιδοτήσεις για να ενισχύσουν τα κίνητρα. Ο έλεγχος φτάνει σε τέτοιο σημείο μέχρι και τη δημιουργία εθνικού μητρώου ζώων συντροφιάς και ψηφιακού φακέλου υγείας. Στην περίπτωση των αδέσποτων ζώων, στόχος είναι η πλήρης εξάλειψη και εξόντωσή τους. Παρόλο που η κυνηγετική συνομοσπονδία στέκεται κατά της στείρωσης, τα επιχειρήματά της δεν παύουν να είναι ανθρωποκεντρικά, κερδοσκοπικά και κυριαρχικά απέναντι στα ζώα. Θέλουν να επιλέγουν οι ίδιοι για τους “απογόνους” τους, όπως αναφέρουν και όχι κάποιος άλλος (νόμος, κράτος, φιλοζωικές). Γι’ αυτούς η υποχρεωτική στείρωση δεν είναι επιθυμητή επειδή χρειάζονται τα σκυλιά και τα κουτάβια τους ώστε να τα εκπαιδεύουν, να τα πουλάνε ή και να τα χρησιμοποιούν για τη δολοφονία άλλων ζώων.
Η στείρωση είναι ναζιστικής έμπνευσης πρακτική και πρόκειται περί νομιμοποιημένης γενοκτονίας. Από όσα μπορούμε να γνωρίζουμε, ιστορικά θεσπίστηκε ενάντια ανθρώπων που κρίθηκαν ανάξια ζωής και αναπαραγωγής επειδή ήταν τρανς, τσιγγάνοι, άτομα με νοητικά ζητήματα αντιφρονούντα, άεργα και κοστοβόρα. Ωστόσο, για τα μη ανθρώπινα δεν υπάρχουν ιστορικές αναφορές για το πότε και πώς ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται αυτές οι πρακτικές. Αυτή η πρακτική πέρα από τη ναζιστική Γερμανία έχει εφαρμοστεί στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία και στις σκανδιναβικές χώρες μέχρι το 1996, που αποτελούν πρότυπα εξωραϊσμένου πολιτισμένου κράτους. Έτσι οι ναζί, όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και του πολιτισμένου κόσμου γενικότερα επικαλέστηκαν το πρόγραμμα στείρωσης με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, με τον ίδιο τρόπο που οι φιλόζωοι επικαλούνται τη στείρωση των ζώων συντροφιάς, για να απαλλαχθούν από το θέαμα των σκοτωμένων ζώων στο δρόμο, τον υπερπληθυσμό και τις αρρώστιες τους. Συνθήκες που επειδή κρίνουν μη ελεγχόμενες, αλλά και λογικές και αμετάβλητες εντός των ανθρωποκεντρικών κανιβαλιστικών κοινωνιών προβαίνουν σε μια λογική εξόντωσης μια ώρα αρχύτερα, για να μην ταλαιπωρηθούν.
Δε μας πείθει το επιχείρημα ενός φυσικού κόσμου που πρέπει να ελέγχεται από την επιστήμη και τη βιοτεχνολογία, γιατί εκτός ελέγχου είναι ανίκανος να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Θεωρείται ανίκανος χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, της οποίας κύριο όφελος αποτελεί η κυριαρχία του πιο πολιτισμικά ανεπτυγμένου και ηθικά εξευτελισμένου είδους του πλανήτη: τον (δυτικό) άνθρωπο. Εκτός των άλλων η κυρίαρχη ηθικολογία του σωτήρα – ανθρώπου – ειδικού προβλέπει την απαλλαγή των μη ανθρώπινων ζώων από τον πόνο, τη λιμοκτονία, τις γεννετήσιες ορμές που το βασανίζουν ή το καθιστούν επικίνδυνο, αλλά και σωτήρα των ανθρώπινων ζώων που πλήττονται οι ευαισθησίες τους βλέποντας τα άλλα ζώα να υποφέρουν περιφερόμενα και εξευτελισμένα, μέχρι να βρεθούν νεκρά σε κάδους, μέσα σε πλαστικές σακούλες.
Εντοπίζουμε το πρόβλημα στις κοινωνίες οι οποίες είναι απόλυτα ανθρωποκεντρικές και εξουσιαστικές και θέλουν τα μη ανθρώπινα ζώα πλήρως πειθήνια με λουρί, τσιπαρισμένα, στειρωμένα, πιστοποιημένα, εξευτελίζοντας κάθε πτυχή της ύπαρξής τους. Πρόκειται για ένα κομμάτι του γενικότερου σχεδίου που στρέφεται ενάντια στην άγρια ζωή, με σκοπό τον έλεγχο και την εξημέρωση της φύσης. Η φύση αποτελεί ένα πεδίο κατανάλωσης των βιομηχανικά παραγμένων προϊόντων. Έτσι, ύστερα από τη βιομηχανία παραγωγής κρέατος και ζωικής τροφής και τη φαρμακοβιομηχανία που βρίσκονται στην κορυφή, μέσω μιας ακόμη παρέμβασης η βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων αναβαθμίζεται, προσθέτωντας το πεδίο των “ζώων συντροφιάς” ως μια ανερχόμενη ευκαιρία πλουτισμού, παραγωγής και κατανάλωσης εμπορεύματος. Τα αστικά περιβάλλοντα, τα τσιμέντα, τα αυτοκίνητα, οι μηχανές γενικότερα δεν αφήνουν περιθώρια για ελεύθερη αδέσποτη ζωή. Είμαστε ενάντια στο κράτος, τους ρουφιάνους και τους συνεργάτες του και τον πολιτισμό συνολικά. Στόχος είναι η καταστροφή αυτού και κάθε εξουσίας, για την ολική απελευθέρωση.
Αναρχικό queer αντίσπε Στέκι Χελωνα
ΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ ΖΩΑ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΗ ΖΩΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΓΗ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ